“Qiraətçi”də Emil Rasimoğlunun şeiri.
Teleqraf.com təqdim edir:
***
Allahın üstünə it hürür otağımın küncündə...
Məktubları yandırma,
külünə vurularsan barmaqlarımın,
allah eləməsin yıxılarsan bu qapqara payızdan,
birdən ölərsən sonuncu şəklimdə...
Saatın kəfgiri ömürdən uzun...
Sənə oxşayan bu yağışda
çətirsizdi səninlə yaşıd qucağım
Anamın köhnəlmiş gözlərində
təptəzə qəbrim daralır,
ölür təkayaqlı başdaşı.
Hələ şam işığında dilənir azan səsi,
dilənir bir qadın şəhərində.
Səhəri açılmır fahişə duaların
və bir də küçə itlərinin,
və bir də
İsa, Musa, Məhəmməd adlı göy üzünün.
Sən demə,
adam ayağlarıyla sevişərmiş
kor rəssamın tablosunda...
...Mən hardan biləydim
divarlara payız gecələr gəlirmiş,
...və balıqların səsindən
yuxusu qaçırmış yalqızların.
Yoxsa toxunmazdım
külqabıların bakirəliyinə də...
Mən hardan biləydim
Qadın - azadlıq adlı həbsxanaymış,
Allahsa ən böyük ateist.
...İndi sevinməyə doğum günüm də yoxdu.
Deyirdim, ayrılmağa sevgi də çatmayacaq,
ömür də...
Amma
əllərimizə qədər düşmən olduq
qapıların darıxdığı evdə.
Unutma ki...
Sən bütün şəkillərin adını dəyişdin,
rəngini güllələdin,
Mənsə yandırdım bütün
Vətən şəkillərini sənə görə.
Darıxma,
bir gün tapılacaq alnının qırışında
gizlətdiyin adam
Onda bətnin ovulacaq,
onda söyəcəksən güzgüyə
Onda birisi deyəcək: - Gözün aydın!..