20 Avqust 2017 12:08
3 119
12 Punto 14 Punto 16 Punto 18 Punto

Teleqraf.com Pərviz Cəbrayılın “İç-içə” novellasını təqdim edir.

İç-İçə

İlin, Günün nə vədəsiydi, kim bilir...

Bizimkilər səhəri açıb uyqudan ayılmışdı, sizinkilər şam eləyib yatmağa hazırlaşırdı. Biçinçilər nahara çıxıb boxçalarını açırdı. Ömür vardı, Gün yoxdu.

...Biz kürkdəydik. Siz kölgənəcəkdə oturub bum-buz ayran içməkdə. Dörd də, beş də desən, fəsil vardı. Bircə hava ÖZÜ yoxdu, oğlum... HAVA ÖZÜ!!!

***

Dəniz hamilə qadın kimi, sancıdan doğrana-doğrana, qıvrıla-qıvrıla... yaralı quş kimi, qanadlarını çırpa-çırpa... boğuldu.

Dəli Yel səhərdən bəri dənizin ətəklərindən yapışıb sahilə çıxarmaq istəyirdi. Dənizsə hər yol sürüşüb əlindən çıxır, yenə yatağına qayıdırdı. Axır ki, Yel də əldən-dildən düşüb dənizin cəsədi üstə yıxıldı.

Yağış dənizin gözünü dimdikləyəndə oğlan səsə ayıldı. Öncə bir şey anlayammadı. Ən əsası oydu ki, anadangəlməydi. Az keçmiş, az aralıda bir heybə gördü. Durub heybəyə sarı yeridi. Qumluqda balıq pulları işarırdı. Əlini tam əminliklə heybəyə salıb-çıxardı. Çıxardığı əyin-başdı. Elə bil əliylə qoymuşdu. Sonra döş cibini eşələdi... Qat kəsmiş kağızı açıb baxdı. Yazılanlar pozulmuşdu. Dörd əcayib işarədən başqa bir şey qalmamışdı. "Deməli, belə..." - oğlandan xırıltılı səs çıxdı. Dəniz boyu baxdı. Gözü üfüqdən başqa heç nə almadı. Geri boylandı - sahildən bir ağac aralı dövrələmə sıldırım qayalıqdı. Elə bil başının qabağı dazlaşmış adamdı - qayaların üstüylə meşə uzanıb gedirdi. Heybəsini çiyninə atıb sahilboyu yol getdi. Gedib-gedib, az keçməmiş yenə, bayaq ilk gəz göz açdığı köhnə yerinə çıxdı. Çox kiçik bir adaya düşdüyünü anladı...

***

Müəllim eşidəndə ki, oğlanı adbaad onun yanına göndəriblər, uçmağa qanad istədi. Və biləndə ki, Yuxarıdan göndərilib, özü də elə onun yanında qalacaq, dönüb şəstlə, mənalı-mənalı arvadına baxdı.

- Bəlkə, bir bizim də şəklimizi çəkəsən... - qadınına işarəylə dedi və yenə də qadınına baxdı. Demək istəyirdi ki, görürsən də, Yuxarıların yanında necə hörmətim var, necə ərk eləyirəm. Özü də yüz faiz əmindi ki, sözü yerə düşməyəcək. Oğlan nədənsə yerində qurcuxdu. Nəsə demək istədi, demədi, əvəzində müəllimin təklifindən xeyli məmnun qaldığını sərgiləyən tərzdə gülümsündü. Qızardı; üzünün himiylə şərəfləndiyini göstərdi. Müəlllim də qızardı. - Bizim heç vaxt şəklimiz olmayıb, - səsini yalnız oğlanın eşdəcəyi qədərdə qısıb danışırdı. - Əslinə baxsan, əvvəllər mən özüm də fotoqraf olmaq istəyirdim. Bu adada belə şeylərdən qanan yoxdu. Arvadım məni qısqandı. Düzünə qalsa, qorxurdu. Həm də tək onun olmamı istəyirdi. Nə isə, sonra mən də tüpürdüm hər şeyə. Çoxdandı daşını atmışam. Ancaq indi madam ki, sən gəlibsən... Nə isə, şəklimizi çəkirsən ya yox?

...Otağın işıqlılığını yoxladı. Elektrik lampasının işığına bel bağlamaq olmazdı. Bayırdan düşən işığın səmtini öyrənməkdən sarı bir sağa, bir sola boylandı; otağın bircə pəncərəsi vardı, yanaşıb pərdəni çəkdi; dışarıda qar yağırdı və deyəsən səhər hələ yenicə oyanıb gözlərini ovuşdururdu. Oğlanın ürəyi sıxıldı. Yaman darıxdı. Bircə tez çıxa bilsəydi bu otaqdan...

- Var, bir pəncərəmiz də var. - Müəllim qış pəncərəsi ilə üzbəüzə işarə elədi. - Keçən il arvadağa mıxlatdırdı ki, xəstəsən, yelin qalxar, bağla bu pəncərəni; dedi ki, işıq cəhənnəm olsun, sənin canın sağ olmayandan sonra neynirəm işığı? İndi açaram. Sən heç darixma! Oğlan yanaşıb bu pəncərəyə də baxdı. Mıxlanmış taxta parçalarının arasından sızıban qızıl payız duyulurdu. Yağışın səsini alıb lap darıxdı. - Zəhmət çəkməyin, - dedi, - gəlin durun burda. Bəlkə alındı...

Gözünü "fotoaparatın" gözlüyünə yapışdırıb baxdı; gözlüyün çərçivəsində qış pəncərəsindən düşən qar işığından kişinin gözləri qamaşıb sulanmışdı. Eynəyini çıxarıb gözlərini qurulayırdı. Qadının gözündə qonağa sonsuz maraq oynaşırdı. Oğlana elə gəldi ki, indiki cavanlığından başqa da nə vaxtsa cavan olub və elə bu qadınıca, sütül qızlığında sevib, özü də nəsə ağrılı bir şey olub aralarında. Qadının gözündə cilvələnən o marağın şəklini çəkmək istəmədi. Qorxdu ki, şəkildə ağlından keçənlər çıxar... - Yox, deyəsən alınmayacaq... Pəncərəni açanda mənə xəbər eləyərsiz.

Birdən döşəməyə salınmış xalça qabarıb qalxdı; ufultulu, nizamlı (oğlan bu nizamı gözüyləcə gördü) hava axını dim-dik qalxıb tavanın tən ortasından yuxarı sovruldu; açar cingiltisi eşidildi; müəllim də, oğlan da sızıldaya-sızıldaya ayaqlarını ovxalamağa başladı. (Elə o dəmdə otağın qapısız olduğunu gördü. Bir az toxdadı.) Oğlan hiss elədi ki, aşağı qatdan da sızıltı eşitdi. Həmən-həmən gəlişinin niyəsini xatırladı və dik qalxıb otağına gedən yolu soruşdu. Ev yiyəsi bəribaşdan fotoqrafı məktəbdə işə dəvət elədi, sonra döşəmə qapısındakı qıfılı qırıb qapını qaldırdı, kəndir sallayıb, oğlana - Düş! - dedi...

***

Bu üç qatlı bina adanın ən hündür və əslində bir tək binasıydı. Müəllimin və elə hamının üçüncü bildiyi qatda kimin yaşadığı heç müəllimin özünə də bəlli deyildi. İkincidə qadınıyla yaşadığını özü kimi hamı bilirdi və artıq çoxdandı ki, bu qatda qeyri-adi, qəribə, müəmmalı bir şey olmadığını körpədən-böyüyə bilməyən yoxdu; bircə müəllimdən və onun qadınındın başqa. Birinci qatsa... başdan-ayağa sirr idi; "fotoqraf" (hamı onu fotoqraf bilirdi...) gələnəcən də bu təkotaqlı qatda bir kimsə yaşamamışdı. Və adamlara ən dəhşət gələni oydu ki, bu otağın üç yandan pəncərəsi ola-ola içərini bir qırnığ belə görmək mümkün deyildi. Fotoqraf bu otağa oturanı camaat lap xoflanmışdı. Və... bir qat da vardı ki (QAT demək olardısa), varlığından heçcə kimin xəbəri yoxdu; bircə elə bu otağı və bu otağın içindəkini qorumağa, ondakı bəzi şəkilləri alıb Yuxarılara çatdırası gözətçidən - fotoqrafdan özgə...

***

... Həyətə yığışanlar dörd dəstəyə bölünüb evin dörd bir yanında toplaşmışdı; Gözətçi elə təzəcə otağına düşmüşdü. Hələ otağıyla azacıq olsun belə, tanış olmağa macal tapmamışdı. Bildiyinə görə, müəllimin otağındakı kimi, burda da döşəmədən aşağı açılan qapı olmalıydı. Oturub dizin-dizin döşəməni dolaşdı, əlini yerə sürtə-sürtə qıfıl axtardı. Nədənsə tapa bilmədi. Qulağını döşəməyə söykəyib dinşədi. Bir hənir almadı. Bayırdan gələn səsə dikəldi. Günçıxandakı pəncərəyə yanaşıb baxdı. Qar pəncərəni bağlamışdı. Amma adam qışqırtısı, at kişnərtisi aydın eşidilirdi. Günbatan pəncərədən də bir şey görə bilmədi; payız xəzəlləri pəncərəni əməllicə suvamışdı. Di gəl, gələn səslər həmənkinin eyniydi; azcana gümrahlığından savayı. Deyəsən bircə pəncərə qalırdı; hövlnak onun da pərdəsini çəkib dışarı boylandı - yaydı. Al Günəş yeri-göyü qarsalayıb cızdağını çıxarırdı. Hər şey açıq-aydın görünsə də, adam-madam yoxdu. İyləri gəlirdi. Səslərsə həmən səsdi ki, vardı. Özlərisə yəqin ki, lap yaxınlıqdakı ağac-uğacın altına çəkilib kölgələnirdilər. Hay-küy qoparanlar öz şəkillərini tələb eləyirdi. Deyəsən evi yandıracaqlarıyla hədə-qorxu da gəlirdilər. Oğlan baxdı ki, otağın qapısı yoxdu, pəncərələrsə həyətdən xeyli hündürdəydi. Yuxarıdan müəllimin səsi gəldi. Səsgücləndiriciylə danışdığına şübhə yoxdu. Adamları sakitləşdirib şəkillərin tezliklə hazır olacağına əmin edirdi. Səsgücləndiricini də ona görə götürmüşdü ki, biçarə müəllimin cəmi bircə pəncərəsi vardı; səs başqa fəsillərdəkilərə də gedib çatmalıydı. Deyəsən bu kişinin müəllimliyi də elə bu səsgücləndiricidən ibarətdi. Vəssalam...

***

Lap yadından çıxmışdı...

"...Gecə düşəndə tonqal qaladım. Bədənimin donan yanını oda tərəf tutub oturdum. Saçımın da bir yanı dondan qaxac olmuşdu, sırsıra bağlamışdı; o biri yanı tərdə çimirdi. Düzü, onsuz da tonqal qalayacaqdım, çünki belə də tapşırmışdılar. Ancaq belə oda düşəcəyimi kimsə deməmşidi. Karıxıb qalmışdım. Bir yandan dişim-dişimə dəyir, o yandan istidən nəfəsim tıxanırdı. Bir azdan nə olcağını da bilmərrə unutmuşdum. Onda səs gəldi: - İç-içə... iç-içəəə...

Mən dilimi udub oturmuşdum. Bilirdim ki, nəsə cavab verməliyəm, di gəl heç nə yadıma düşümürdü. Sonra yenə o səs: - Bir... bir... üç... dörd... - qışqırdı. Mən yenə bir şey tapıb deyəmmmədim. Səs üç-dörd yol qayalıqda əks-səda verib kəsildi. Ağacların arasında qaçan adamın çıxardığı yarpaq xışıltısı eşidildi. Quşlar hürküşüb pırıltıyla uçuşdu. Bayquşlar qıyya çəkdi. Qayalıqdan xırda-xırda daşlar sürüşüb həndəvərimə səpələndi. Aradan bir xeyli keçdi. Bayaqki səsi unudub canımın hayındaydım. Birdən iyirmi-otuz adam yüyürüb üstümə tökülüşdü. Anındaca qollarımı burub arxadan düyünlədilər, gözlərimi sarıyıb məni çiyinlərinə aldılar. Sonra, deyəsən, xeyli getdilər. Dayananda çiyinlərindən düşürüb üzüquylu yerə uzatdılar. Üzüm yerə toxundu. Torpaq yarı buğ, yarı buzdu. Nəsə xosunlaşıb əllərimi açdılar. Gözü bağlı bir quyuya salladılar. Gözlərimi açdım. Salındığım quyu kalan dərinmiş. Yüz il qalasan çıxammazdın. Nə isə... sorğu-sual başlandı, nə başlandı. Quyunun başı dövrələmə adamdı. Birinin belə üzünü görəmmirdim. Bir ara məni atıb getmək də istədilər. Yalva-yaxar bir cür geri döndərə bildim. Və ağlıma bir fikir gəldi... - Mən fotoqrafam, - dedim, - yəni şəkilçəkən; özü də filankəsin qonağıyam, hərçənd ki, adını yadıma sala bilmədim; bu da adamları şübhəyə saldı yenə; yaxşı ki, peşəsini xatırladım. "Onda şəklimizi çək!" - dedilər. Hə, bir də, "bir az gözlə, - dedilər, - qoy bütün adanı yığaq, hamını birgə çək". Çar-naçar qalıb çəkdim. Kor quyunun dibindən. Nə çəkdim, allah bilir. Özü də nəylə çəkdiyimi sən özün yaxşı bilirsən. Mən bunu yalnız işimizin xatirinə elədim. Canından qorxan namərddi. Ümidim yenə də sənədi. Əlindəki işi bir qırağa qoymalı olsan belə, bilirəm ki, bu da olan iş deyil; ancaq yenə də qoymalısan. Ya bir günümüzdən keçməliyik, ya da ki, öz çəkdiklərimizi yuxarı çatdırmaqdan bilmərrə əl üzməliyik. Adamları duyuq salmaq ölümə bərabərdi..."

Yazdığı kağızı dürgələyib kamali-ədəblə İç otağa - zirzəmiyə salladı... Deyəsən müəllimin sözü sonunda adamlara əsər elədi; dağılışıb getməsələr də, səslərini kəsib kirimişcə hərə öz işiylə məşğul olmağa başladı.

***

Bu qat özü haqda dışarı heç bir ip ucu vermirdi deyənə, kimsənin bu yeraltı qatdan xəbəri yoxdu. Bura tam inamla qazma ya eləcə zirzəmi demək olardı; bircə işləri korlayan, düyünə salan dörd pəncərəydi; bu alt qat yuxarı otaqlardan az qala dörd dəfə böyükdü və pəncərələr də, tavanın dörd bir yanında həyətə açılan kiçicik nəfəslik kimi bir şeydi ki, həyət də bu bacaların üstünə dam təki örtülmüşdü və bayırdan içərini görmək, ümumiyyətlə burda pəncərə olduğunu fərq eləmək mümkün deyildi; içəridən də bayırı görmək imkansızdı: yalnız göy görünürdü... Dörd göy. Birində səhərdi - quşbaşı qar yağırdı, sakit, həzin. Birində yaz axşamıydı - quşların civiltisiylə bayıldırdı adamı. Birində yay öyləsiydi - ağaclar dil çıxarmışdı. Birində payızdı - bilinmirdi günün hansı çağıdı - göymü tutulmuşdu, gecəmiydi?.. İçəridəsə hava deyilən şeydən əsər-əlamət yoxdu. Yoxdu deyəndə, vardı, ancaq bu hava içərinin ÖZ havasıydı; İçridəkindən savayı bir insan oğlunu yaşatmazdı. Ödünü, ciyərini partladardı. İçəridəkisə dışarıdan gələn havaya dözməzdi. İçəridə qaranlıqdı, işıqdı, alatoran ya nəydi; söylənməsi zor işdi. Bircə onu demək olardı ki, içəridə, dörd divar arasında çalın-çarpaz o qədər ip çəkilmişdi; bu iplərdən də yarıgerçəkləşdirilmiş fotolentlər, şəkil kağızları asılmışdı; hansı qurumağa, hansı özünə tam gəlməyə... İçəri əməlli-başlı labirintə dönmüşdü. Yiyəsindən başqa kimi desən, azıb-qalardı. Bu şəkillər elektrik işığından da, gün işığından da qorunmalıydı. İçəridəki özü harda oturmuşdu, harda gəzinirdi, üzü nətəhərdi, boy-buxunu necəydi, yəqin heç özü də bunu bilmirdi.

Gözətçi yazdığı kağızı dürgələyib aşağı sallayanda içəridəkindən tükürpərtici qışqırtı qopdu. Gözətçi səsdən səksəndi; tükləri biz-biz durdu; aldığı təlimat yadına düşdü, içəri bir qırpım işıq, bir hovur hava düşməyi nə deməkdi; dərd oydu ki, o, ilk gündən işinə səhvlərlə başlamışdı. Suç, suç üstdən gəlirdi. Cəza nə ola bilərdi - bu, boş şeydi; işin pozulacağını düşünəndə ürəyi dayanırdı.

***

İçəridən xəbər gəldi ki, adamların şəkli olan neqativ çox aydın alınıb, ancaq mənim kağızlarıma qara-qara ləkələrdən başqa bir şey çıxmır ki, çıxmır. Nəsə alınacağına da zərrəcə ümid yoxdu. Gözətçinin ovqatı təlx oldu. Sonra eyni xəbər bir-iki yol da təkrarlandı. Üstəgəl, İçəridəkinin öz məxfi şəkillərinin də xeyli hissəsi xəbər ötürüləndən-ötürülənə yanmışdı. Deyəsən, tufan yaxınlaşırdı. Adamlar da anındaca hardansa xəbər tutub küylənmişdi ki, necə yəni bizim şəkillər qara-qura çıxır; yəqin "fotoqraf" bizə xor baxır və qəsdən şəklimizi çıxarmaq istəmir. Gözətçi indi hardan olur-olsun adamların içəri təpilib onu əzəcəyini gözləyirdi; hələ bu cəhənnəm, içəridən xəbər tutacaqlarından qorxurdu. Həyacandan titrətməyə başlamışdı. Otağın qaranlığı da qanını qaraldırdı; İçəridəki ultimatum göndərmişdi ki, gözətçinin otağında nə lampa, nə çıraq, kibrit belə çəkmək olmazdı; Gözətçi daim zülmətin şəklini çəkib aşağı göndərməliydi.

Az sonra yel ağrıları başladı. Bina əsəb kimi sızıldadı.

***
Müəllim yeldən ufuldaya-ufuldaya iliyinəcən gərginləşib otaqda var-gəl eləyirdi. Televiziyada Bethovendən parçalar səsləndirirdilər. Qadını elektrik şirəçəkəndə xəstə əriyçün meyvə suyu çıxarırdı. Şirəçəkən eybəcər uğultu çıxara-çıxara işindəydi. Səs müəllimin beyninə işləyib onu təbdən çıxarmışdı.

- Görmürsən mən gəzişirəm? - Qadınına çımxırırdı, - Bilmirsən ki, mənim elə-belə gəzişməyim də işdi, bilmirsən ki, beynim düşünür?! Niyə ömrümü kəsirsən? Niyə enerjimi alırsan? - Sonra yazıq-yazıq, ağlamaq həddində mızıldanır: - Sən heç vaxt məni başa düşmədin...

Qadın sakitcə göz yaşı axıdırdı. Başını qaldırıb ərinə baxdı və dəli kimi qışqırdı. Tez də ağzını qapayıb səsini boğdu. Sonra için-için ağlamağını sürdürdü. Axı o, nəyi başa düşsün və ya nəyi başa düşmür? Axı iyirmi beş ildi ki, əri, beləcə var-gəldədi, həmişə də eyni sözü deyir - enerjimi alırsan... mənim gəzişməyim də elə-belə, boşuna deyil (və əslində fikrində belə tutur: bu dəqiqə beynim dahiyanə bir şey istehsal eləməklə məşğuldu, sən nadansa, imkan vermirsən).

Kişi əlli yaşın içindəydi, aradasa heç nə yoxdu...

***

Oğlan üç pəncərənin ağzında üç də şəkil çəkib gözündən yorulmuşdu. Bir hovur dincəlib, çəkdiklərini aşağı ötürəcəkdi. Hələ ki, həvəsi gəlmirdi. Gözlərini bərəldib key kimi oturmuşdu. Darıxırdı. Qaranlıq lap ürəyini vurmuşdu. İyrənirdi qaranlıqdan. Belə getsə çox dözə bilməyəcəkdi. Susmaqdan dili qabar bağlamışdı. Bir anlıq gözlərini yumdu ki, bəlkə işıq görə.

Kimsə gözlərindən öpdü. Nəm öpüşün istiliyi canına yayıldı. Elə bil bir az yorğunluğu da çıxdı. Sonra saçları tumarlandı. Sonra qulağına söykənən dodaqların məstedici səsinə ayıldı. - Barı mənim şəklimi çıxaraydın... Mən Adabaşının qızıyam. - Səs dedi. Oğlana bu haqda heç nə deyilməmişdi. İndi bilmirdi necə eləsin ki, daha bir yanlışlığa uğramasın. Di gəl ürəyi elə istəyirdi ki, qızı...

Üç pəncərə ağzında üç udum eşq yaşadılar, üç sevgi oyunu oynadılar. Oğlan palazı qaldırıb aşağı salacağını salladı; sonra ağır bir yükdən qurtulmuş kimi sinədolusu nəfəs aldı. Başını qızın dizinə qoyub mürgü vura-vura qıza "iç-içə" bir nağıl danışdı: dərdli, ağrılı, yelçəkərli, sızıltılı... qız maraqdan boğuldu. Sonunda ikisi də beləcə, oturduqları kimi, yuxuya getdilər. Qız yuxusunda İçəridəkini gördü, dərdindən öldü. İçərini görə bilmədi. Qəzəbindən alışdı. Qara sevdaya düşdü. İçəridəkini öz içinə, özünü içəri salmağın oduna yandı. Oğlanın cibindəki açarları çıxarıb oxşadı, sığalladı, öpdükcə öpdü... Bütün bədənində gəzdirdi açarları. Döşlərinin gilələri açarın soyuqluğundan gizildədi...

***

Gözətçi yuxusunda müəllimi görürdü...

***

Müəllim birdən fotoqrafı xatırladı; axtarıb balta-mişar-çəkic tapdı və Bethoven musiqisinin sədaları altda payız pəncərəsini sökməyə başladı. Ürəyi ağzından çıxmağa qalırdı. Vaxtilə taxta parçalarıyla pəncərəni acıqla, arvadının ağzını mıxlayırmış kimi, necə mıxlamışdısa, indi heç cür sökə bilmirdi. Axır ki, taxtanın biri qopdu; payızın soyuğu müəllimin üz-gözünü yaladı; üzündən süzülən tər bir anda soyudu. Qopardığı taxta parçasının yerindən yeyin-yeyin düşməkdə olan payız gecəsi otağı doldurmağa başladı. Kişinin canını qorxu aldı; bir azdan göz-gözü görməyəcəkdi. Əlli olmaq gərəkdi...

Müəllim son baltanı çalanda sonuncu taxta da qopub tappıltıyla döşəməyə düşdü. Qurtuluş sevinciylə gözlərini yumub dərindən nəfəs aldı. Demək, dünyanın axırı deyilmiş. Hər şey adamın öz əlindəymiş...

Üzünə çırpılan soyuq, iynəli nöqtələrdən qıdıqlanıb diksindi. Bayaqki sevincin izləri donub tərinə yapışdı. Gözlərini açıb tez də qıydı; qar dənələri qıyılmış gözünə, kipriklərinə öz ölüm rəngini çəkdi; sən demə bu pəncərədəki də payızın son axşamıymış - qışa keçən...

***

Oğlan səksəkə içində yuxudan ayıldı. Otağa əcayib bir isti, qərib bir işıq dolmuşdu. Yanıq və tüstü iyi aldı. Tüstü tiryək qoxuyurdu. Nəşələndi. Gözləri alacalandı. Ağlına gələn ilk fikirdəncə qalxıb pəncərələrə sarı qaçdı.

Pəncərələrsə açıqdı. Qış da... Payız da...

Yay pəncərəsisə yerli-dibli yoxa çıxmışdı.

...Döşəməyə salınmış palaz dürgələnib bir qırağa atılmışdı. Zirzəmiyə-içəri açılan və Gözətçinin özünün belə nə vaxtsa açmadığı, yəqin ki, heç zaman da açmayacağı qapının qıfılı da açılıb harasa atılmışdı. Döşəməyə sərilib qapını araladı və aşağı-içəri boylandı. Aşağı qatın döşəməsində bir yığın kül və öləziyən köz tüstülənirdi. Az aralıda ala-tala alovdan qarsalanmış çılpaq qız bədəni hələ də titrəyirdi. Və bu halında da öz gözəlliyilə adama gəl-gəl deyirdi...

***

...Vardı. Dördüncü bir qat da vardı. O qatın da təkotaqlı mənzili məndim. İçim-çölüm uçuq-sökük. Söküyümü-töküyümü yalaya-yalaya, içimdən ufacıq bir yel əssə boşluğumdan, xoşluğumdan yapa-yalnız ulaya-ulaya dururdum. Çürük pəncərələrim vardı - pərdəsizdi - gözümü yummuşdum dışarı. Tavanım vardı çat-çat - yağışları ələyərdi canıma. İçimin üzüydü divarlarım - soyuq idi, bom-boz idi, boyasızdı. Kilidsiz, qıfılsız taxta qapım vardı - tavanımdan göy üzünə açılan.

Bir gün bir usta gəldi. Təmir başladı.

Baltayla oyuldum. Üzüm-gözüm soyuldu. Mənə yeddi yerdən qıfıllı dəmir qapı qoyuldu...

Üzümə çəkilən kağızların altında qaldım; tavanımın suvağında; qara-qara pərdələrin kölgəsində; döşəməmin boyasında; qəriblərin röyasında...

VARDI...
VARDI...
BİRİ VARDI...


Müəllif: Teleqraf.com