Aşıq, bəlkə, mumlayasan? – Həmid Herisçi

Teleqraf.com Həmid Herisçinin şeirlərini təqdim edir:

Sabir Əhmədlinin xatirəsinə

Yandır Bakını, tazə gülüstan tələb eylə!

***

Məni sevənlərin hamısı öldü...

son işıqları,
son siqaret kimi sümürdü,
sonra öz namusunu yerə tüpürdü
ətrafımdakı əclaflar...

Ağrım cəhənnəmi gedib
gördü,
buludların döş cibindən gizlicə
ildırım tapançasını
götürdü,

bir "sovetski cayılına" ötürdü...
Tutaq ki, bir polis tulası
bunu lap gördü,
tüfənglər məni nəzarətə
götürdü,
tutaq ki, talem tərs üzünə çöndü...
Şeytan tez gəlib
qəbristanlığa bir "KAMAZ"
daş-çınqıl tökdü...
Tutaq ki,
səni sevənlərin ən axırıncısı da
öldü...
Qorxma,
Yandır Bakını, tazə gülüstan tələb eylə!
Fitva məndən, güllələ bu milləti,
son nəfərinədək güllələ...

***

Rəhmət oxu bəstəkar-prokuror
Ələkbər Tağıyevin ölüsünə!
Öz qurbanlarına "sən gəlməz oldun" mahnısını
bəstələyənə...
Onun son hönkürtüsünə,
Bayatı - İsfahanın son pərdəsinə
"məni sevənlərin hamısı öldü!"
nidasını da qat...
Qoy yüz dəfə təkrarlansın bu nəğarat...
Yandır Bakını, tazə gülüstan tələb eylə!

***

Neçə illərdir, minlərlə adam
telefon nömrəsini səhv yığıb,
bir "Nərminə xala"nı bizim evdə
axtarır,
telefon dəstəyinə öz nəfsini,
nəfəsini fısıldayır...

Atam öldü, anam getdi...
Sabir Əhmədli dünyanı tərk etdi...
Nərminə xalanı isə
hələ də soruşurlar,
bəlkə də bu cür o xalanı
həyatda yaşadırlar?...

bəlkə o, canlı meyiddi?
bəlkə bu Nərminə ağır seyiddi? -
- o hələ sağdı,
Səhhəti cağbacağdı...
"Nərminə xanımı olar?", vallah, bu...
Bu, şeytanı çağırmaqdı!!!
Arzularımın ən sonuncusunu
itələyib, damdan yıxıtmaqdı,
bu, lap axırda qışqırmaqdı:
"Yandır Bakını, tazə gülüstan tələb eylə!"...
Tüpür bu Nərminə xalaların
yağlı sifətinə...
Yandır Bakını, tazə gülüstan tələb eylə!

***

Bakı başlayır
Bibi-Heybətin qara nəzir qutusundan,
"Bakı-Ağstafa" qatarında yatanların
səfeh bir yuxusundan,
Həyatın axmaq bir xətasından,
Küləyin Balaxanı zibilliyində
özünə pay axtarmasından,
öz qismətini orda tapmasından,
sonra bu qismətini bulvarda
unutmasından...
Nə vaxt bir şüşə "çubuş"dan
nağılların divi çıxır,
sənin isə əlinə bədəninin
kifi çıxır,
bir də görürsən: arxa qapıdan

kifir bir bibi çıxır,
küçə itlərindən birinə
tez sahib çıxır...
bir də görürsən onlar
Baksovetə gəlib çıxır...
Məni sevənlərin ən sonuncusu,
bunu görüb bərk karıxdı...
yerə yıxıldı,
torpağı cırmaqladı...
Mən isə gedirəm,
çəkmələrimi geyirəm,
mən isə deyirəm:
"Yandır Bakını, tazə gülüstan tələb eylə!"
Salam olsun,
məscid gümbəzinə qonmuş
ağappaq,
pak
İmam Hüseyn göyərçinlərinə!
Məni sevmiş son nəfərə!

Kor Ərəbin Son Nəğməsi

Ciblərimiz pul üçün deyil,
əllərimiz üçündü...

Gör bir nəyi unutmuşuq...

Nişan üzüklərinin təkərləri üstə
insan sevgiləri hara gedir, hara?
Ümid qalıb Allaha,
“baş” adlandırdığımız
bədən çardağında
aləm bir-birinə dəyib...
Uşaqlar da dünya təmizliyinə inanmayaraq,
öz dərsliklərinə iki qat üz çəkib...

Bütün bu eyni söhbətlər,
gözlərimizdə eynəklərin yaratdığı
yalançı şüşəbəndlər,
necə də mənasızdı,
atasızdı, anasızdı...
öz aramızdı
hansı vətənə, hansı iyidliyə inanaq?
“FM” dalğalarını nə qədər qurdalasaq,
hər yerdə eyni eybəcər səslər...
Gecədən səhərə qədər...

Mən burda özümə
iynəylə də gor qazardım...

Uzanıb Rahatlanardım...

Bu şeir mənim Bayıl zindanında ölümə
məhkum olunmuş Əhədlə vidalaşmağımdı

Qalın müqəddəs kitabları açsaq
onlar düz ortasından açılacaq,
onların ilahi düzgünlüyü ilk dəfə
bax burda üzə çıxacaq,
şairin yediyi dilotunun
hansı çöllərdə bitdiyi də
bu kitablardan anlaşılacaq,
tabut adlanan dördbucaq
bu kitabların hikmətiylə yox olacaq…
biz işdən maaş da almasaq
bizi elə o hikmətlər dolandıracaq…

Əhəd, özün bilirsən,
səni güllələyəcəklər,
hələ meyidinin şəklini çəkib
onu cinayət işinə tikəcəklər,
səni bəlkə şimalın zəhərli mədənlərində
İşlədəcəklər….
ancaq, insan gerçək mənada diri olsaydı
o heç vaxt ölməzdi,
bu mənasız aləmin tarlalarında bitən
faniliyin tərəvəzi
ona güc gələ bilməzdi….

Papaqlar bizi göy üzündən,
çəkmələr bizi yer üzündən qorumalıydı,
güllələr səni də, məni də
yerə yıxmamalıydı,
bizim könül dükanlarımızdan
sevgilərin cehizi alınmalıydı,
Əhəd, mən anlayıram, bəlkə ölüm də
bir az həyata oxşamalıydı…
Əhəd,bu şəhərin içində bir- iki ölü şəhər var…
biri Qobustandı, ən qədimi,
o qum altında qaldı,
Səbayıl su altında….
Bayır şəhər, İçəri şəhər, Günəşli….
…. Onlar da göy altında basdırılıb…
Əhəd, Əhəd,
səninlə günəş də vidalaşıb…

SEHİRLİ XALAT

Mənə heç nə mane olmur,
gözümə düşən saçımdan başqa

Qorxunu çoxdan qırxmışam üzümdən

Yapışaram ikiəlli qoca ağacların
şah budaqlarından,
Bədənimi - kəfənimi! - özümdən də
yuxarılara qaldıraram!
Sonra qoşa təpik ataram
bütün "BP"lərin, "Azpetrollar"ın sinəsinə,
Gedin deyin
meyitlərinizin gələcək cangüdənlərinə
indidən gedib özlərinə təzə iş yeri
axtarsınlar...

İtilin gözümdən,
Əksinqilabçılar!

Bu gecə mən
divara düşən kölgəmlə
lap az,
ölkəmlə
lap çox birləşmək istərdim.
Ən çətin gündə bircə arzum var -
- Leninin mavzoleyinə söykənim!

Güllələyim
Rəhbərin gözü qarşısında
Təhsil nazirimizi,
"Azərsu" səhmdar cəmiyyətinin rəisini,
Məni, səni - hər ikimizi!

Boynuma alıram -
bütün məsuliyyətsizliyimi!

Bəsdir, yetər
qara diktofonlarınızı
cıqqılı tabutunuz kimi
əlinizdə, cibinizdə
gəzdirdyiniz,
Ölsəz də
onlardan haqq səsini eşitməyəcəksiniz!
Bezdirib məni
bütün siyasi şərhləriniz.

İndidən görürəm:
Necə ermənilər Bakıya ayaq basır,
İndidən görürəm:
necə bir erməni zabiti sinəsinə xaç vurub,
erməni pulunu
Təzəpirin nəzir qutusuna atır!

Leninin oxuyun, Lenini!
Artırın təkərlərinizin
heçə enmiş təzyiqini,
Çağırın iclaslarınıza
göydəki ulduzların
bütün siyasi rəhbərliyini,
Qoltuğumuzun altında keçirək
bütün toy məclislərini!
Qurtarın bu hind filmini...

Kommunizmin əbədi məşəlindən
siqaret yandırmağın
vaxtı çatdı...
neçə saatdı
küçədəki qırmızı taksi bizi gözləyir,
içindəki gözəl qızın isti nəfəsi
pəncərələrimizi tərlədir.
İstərsən, qoşulma bizə,
O qadınlar çoxdan
bizimlədir!

Mənə heç nə mane olmur,
gözümə düşən saçımdan başqa.
Lenindir, Lenindir
çiynində sehrli xalat
hamıdan yuxarıda...

Keçən il Yevlaxda iki nəfər bir aşıqla yeyib-içib sonra onu qətlə yetirmişdi. Onların söhbəti tez-tez mənim qulağıma çatır…

Həyat öz köynəyinin qolunu heç zaman
həqiqət dirsəyinədək çırmalamaz,
ey aşıq, ey hoqqabaz,
saxla bir az,
polisin gözyaşardıcı qazı olmasa,
bu insanlar heç ağlamaz…

Alın yazısı şerdi?
yoxsa nəsrdi?
onu yazanlar böyük tayfadı,
yoxsa kiçik nəsildi?
Aşıq, mən gör neçə ildi
bu yazını oxuya bilmirəm,
əgər mən
saçların ot tayasında yatmış
insan kəllələrini yuxudan oyada bilsəm,
bu fani şəhərin küçələrinə
iman təyyarəsindən
inqilabi vərəqələr səpələsəm,
sevgi şüşələrini düzgün kəsib
onların könül pəncərəsinə yerləşdirsəm,
- bəlkə onda
alın yazısını oxuyaram,
döşəyini yastılatmış dustaq kimi
azadlığa çıxacağım günü hesablayaram…
alın yazısını oxumasam,
hamı kimi mən də,
mən də savadsızam,
sən kimi bir aşığam….

Arzularımın bişirdiyi
şirniyyatın üstünə
elə o dəqiqə ümüdsüzlük milçəkləri qonur,
aşıq, məni nəsə boğur,
Aşıq yanaqlarındakı bu qırmızı çuğundur
mənim beynimi pozur…
yaxındakı evdə kimsə
sınmış pəncərə şüşələrinin yerinə
taxtadan yamaq vurur….
Aşıq, sənlikmi bu riyazi düstur?

Pıçıltını bütün sözlərin, dillərin
kökü saysan,
gərək öz pıçıltılarının da
ilahi mənasını anlayasan,
gərək dərdin bağlı sərhədlərində
yeni buraxılış məntəqələri açasan,
saçların ot tayasında yatmış
insan kəllələrini
yuxudan oyadasan,
ulduz parıltısını bıçaq tək əlinə götürüb
gecəni bıçaqlayasan…

Aşıq, bəlkə, mumlayasan?!