"Allah, sabahımız üçün də bir ayaq saxla..." - Allahşükürün şeirləri

Teleqraf.com istedadlı şair Allahşükür Ağanın şeirlərini təqdim edir.

Allahşükür Ağa (Ağayev Allahşükür Güləhməd oğlu).

1991-ci ildə Saatlı rayonunun Əhmədbəyli kəndində anadan olub. 2013-cü ildə Azərbaycan Müəllimlər İnstitutunun filologiya fakültəsini bitirib. Uşaqlıq illərindən bədii yaradıcılıqla məşğul olub, şeirləri müxtəlif mətbuat orqanlarında çap edilib.

Üç kitab müəllifidir. AYB-nin üzvüdür. Prezident təqaüdçüsüdür.

Hazırda Saatlıda Azərbaycan dili və ədəbiyyatı müəllimi işləyir.

Ləpir

Axşam qoyub gəldiyim ayaq izlərimi

Səhər qarşılayıram,

Demək yaşayıram.

Bir ayaq ləpirim

Axşam yağan yaz yağışından

Bir ovuc su saxlamış içində...

Bir alagöz sərçə su içir

Ayaq ləpirimdən.

Başını yuxarı qaldırdıqca

Sərçənin duasını eşidirəm:

“Allah, sabahımız üçün də

Bir ayaq saxla.”

Elə sevinirəm ki,

əyilib baxıram

ayaqlarıma...

Ağac haqqında nağıl

Bu ağacın kölgəsi o qədər dərindi ki,

Boğulmaq olar.

Bu ağac o qədər doğmadır ki,

Qoynunda quş kimi

Doğulmaq olar.

Bəlkə, bu ağac qadındı elə,

Öpmək olar yarpağından.

Bəlkə, bu ağac ölümdü elə,

Asılmaq olar budağından.

Bəlkə bu ağac axşamdı,

Şam yandırmaq olar altında...

Bu ağacın kölgəsi yağışdı,

Şamı söndürər onda.

Bu ağac da şəhərdi,

Elə ağac adında...

Biz də onun yadında...

Yaddaşında, huşunda...

Çiçəklər, əllər

Məncə, çiçəklərin

Ən gözəl xatirəsi sənin əllərindi.

Həm çiçəyə bənzəyir,

Həm də boş qalıb indi

Çiçəklərin yuvası kimi.

Əllər daha çox ağlayır, məncə.

Çünki əllərini bəzəyən güllər

Bir azdan zibil qabını

Eyni ahənglə sevindirəcək.

İndi çiçəkmi vəfasızdı, yoxsa əllər?

Məncə, çiçəklər.

Əvvəl torpağı sevindirdi,

Sonra qonşunun uşağını.

Sonra bülbülü,

Sonra sənin əllərini,

İndi də zibil qabını.

Arxasınca ağlayan xatirələr,

Çiçəklərin ayağının tozudur,

Məncə.

Tüstülərdə göz yaşı

Bacalardan qalxan tüstülər

Meşələrin ahıdır bəlkə.

Ona görə özlərini dumana bənzətməklə

Ovunmaq istədilər bir az...

Ağacların gələcəyidir tüstülər,

Hər gün meşələrin üstündə dayanıb,

Əl eləyirlər,

bir az susurlar.

Yenə dumanda bir az göz yaşı var,

Bir az yaşla sevinir adamın gözü.

Amma

Göz yaşı da yanıb

Bu tüstülərin.

Adamın gözündən dartıb

Yaşı da çıxarır hələ.

Biz neylədik, insanlar,

Göz yaşlarını yandırıb

Qızınmaqmı olar?

Uşaq dükanı

Uşaq dükanlarında

Paltarlar qışqırır,

Ayaqqabılar tappıldayır,

Papaqlar atılıb düşür,

Köynəklərin qolları əl eləyir,

Səsləri qıfılları silkələyir:

“Buraxın bizi,

Hardasa üşüyürlər uşaqlar”.

Bir it qaçırdı yolla

Bir it qaçırdı yolla,

Boynunda zənciri sürüyə-sürüyə,

Başqa itlər də itin yanınca

yüyürə-yüyürə,

Uşaqlar da itin arxasınca qaça-qaça

Gedirdi bir kənd.

Əslində tamaşaydı bu,

adamlar dayanıb baxırdılar

itin qaçışına.

Zəncirini sürüyə - sürüyə

Aparmağına.

O zənciri necə

Qoparmağına.

Heç nəyin fərqində deyildi it,

İt çəkib aparırdı azadlığını.

Bir də onun azadlığını boğan

əllərimizi...

Biz də əllərimizin arxasınca

qaçırdıq.

Unudun məni

Unudun məni getsin,

20 yanvar kimi...

Elə bilin olmamışdım,

Heç ağlamamışdım,

Heç sevməmişdim...

Məni unudun getsin

Şəhid kimi

Elə bilin ölməmişdim,

Elə bilin evlənmişdim,

Yüz yaşamışdım,

Qocalmışdım,

Saqqalım daraq kimi

Havanı daraqlayırdı...

Məni unudun getsin...

13-cü ay kimi

Qanadsız quş təki,

Qanadlı sular kimi,

Ağacların qabaq əlləri vardı,

Necə ki ağac unutdu onu

Siz də elə unudun məni.

Baxışlarımın havada açdığı şırımla

Çıxıb gedirəm,

əlvida!

İtmiş gecə

Xeyli zamandır ki, bu yer üzündə,

Sürünə-sürünə bir gecə gedir.

Bu gecə işıqdan qalıb hamilə,

Tutqun gecələrdən gizlicə gedir.

Heç yerdə dayanmır bu qatar gecə,

Sonuncu vaqontək çəkir qəlbimi.

Görən, gözü bağlı, ürəyi bağlı,

Bir gecə itibdir, dünya bilirmi?

Bu gecə sürətdən açıla, qala,

Özünə duracaq seçə səhəri.

Uzanar qatarın pəncərəsindən,

Cavidin, Müşfiqin şeir əlləri.