Gündüz qaranquşdan gözlədiyimi, qaranlıq gecədə yarasa verir...

Teleqraf.com Faiq Balabəylinin şeirlərini təqdim edir:

Məni özün ağla

Daha yığış gəl, mən də köçürəm

oğlumun, dostumun, qonum-qonşunun
çiyninə qonmuşam, kəndə köçürəm,
gəl, başına bir qara örpək salıb, gəl,
gəl, məni sənin kimi heç kəs ağlamaz...

Anama yazığım gəlir,

dözmək çətindir,
nə namərd oğulam,
xoş gün vermədim
o yazıq arvada.
Əli ürəyinin üstündə dustaq
elə gözlərinə yaş gətirdim, yaş
əlini göy üzü saxlayammadı.
Dostların, oğulun çiyinlərində
kəndə getməyimlə, yazıq arvadın
tanrıdan başına daş gətirdim, daş
o öz gününə, dərdli qəlbinə
ağlayıb, balasının kəfin-dəfnini
gözünün yaşında qüsul edəcək...
sən isə dayanma, gəl məni ağla...

Qızımın “ay ata” deyib susması,
buludun gözünü qırpmağı kimi...
sel-su aparacaq kəndin yolunu
torpaq qurbanını canına alar
sevinər xəzinə tapması kimi
ağı söyləyəcək kənd arvadları -
amma heç kəs məni sən tək ağlamaz

Sinəmə çox düyün çox dağ sıxılıb
yarası qan verən şəhid kimiyəm
hamının barmağı ağzında kilid
gecikmiş nəsihət, öyüd kimiyəm
gəl məni bir ağız tək özün ağla...

Arada

Arada
kəndimizin
üstündən uçan buluda
oturmaq istəyirəm,
istəyirəm
ayaqlarımı sallayam aşağı
və yelləyəm,
gözlərim kəndimizin
tozlu yollarında doğmalarımı gəzə...

Arada
könlümdən ağrı dolu ayrılıqları
yenidən yaşamaq keçir,
baxmaq istəyirəm
itirdiklərimin əzabına necə dözməyimə,
ürəyi qubarlı,
dodağı papiroslu,
üzü tüklü gəzməyimə,
baxım görüm
necə görünürdüm, görəsən?

Arada
sevincli anlarımı sapanda qoyub
atmaq istəyirəm kəndimizə tərəf
istəyirəm anamın nəvələri –
qardaşlarımın, bacımın balaları
atdığım bir sapand sevincin
havasına qol qaldırsınlar...

Arada
istəyirəm
ayrılığın nədən baş verdiyini
necə yaşandığını,
heç bildinmi,
mənim balam, -
deyənim olsun.
İstəyirəm ki kəndimizin üstü ilə
uçan buludun üstündə oturum,
ayaqlarımı təndirə sallamış kimi
aşağı salıb yelləyəm – qızınam
xırtdanaq kimi qopam təndirin divarından.
Sonra da yağış damlası kimi
çırpam özümü
ayrılıqların baş verdiyi kənd yollarına.

Sərt külək uladı

Sərt külək uladı ac yalquzaqtək

çatmadım səsinə,
qaldım uzaq, tək
sıyrıldım, qınımdan çıxdım bu gecə
qaynadım, qanımdan axdım bu gecə
O yalquzaq səsin, ulayan səsin
qaçaraq ardınca baxdım bu gecə
Çırpdım dizlərimə döydüm özümü
əlı atdım, gördüm ki, qında pas tutan -
xəncərim korşalıb, deşmir köksümü.

Nəyin həsrətiydi, nə idi ağrım

yarımçıq yaşadım, yarıldı bağrım.
Qoşulub yalquzaq səsinə gecə
küləyin səmtinə səni çağırım?
Əlləri köksündə, ağbirçək anam
hələ də yollardan çəkmir gözünü
asdım asılqandan dərdi kürk kimi
yumruğum sinəmə dəydi gürz kimi
gördün ki, pas atıb qında xəncərim,
tiyəsi korşalıb, deşmir köksümü.

Çocuq taleyi var bu məmləkətin

nə var aldatmağa şirinquş ilə...
üzümüz o qədər üzü yoladır
yollaşa bilərik lap bayquş ilə.
Tiyəsi pas atan xəncər vurduğu
dərinə getməyən yaram su verir
gündüz qaranquşdan gözlədiyimi
qaranlıq gecədə yarasa verir...