Ölmədi, cüt göyərçinlərinin yanınaca qondu... – YAZI

Teleqraf.com İbrahim İlyaslının mərhum şair Şaiq Vəli barədə yazdığı “Sevdiyi söz eşq idi...” essesini təqdim edir:

Ən çox sevdiyi söz eşq idi. Eşq əhliydi…

“Öz dəst-xətti olan bir şairdir…” ifadəsini az qala hər kəs haqqında geninə-boluna kullandığımız bir zamanda Şaiq Vəli kimi nəhəng bir şairin ədəbiyatımızda yerini bəlirləmək, əlbəttə, çətindir.

Çünki söhbət XX əsrdə Əli Kərimdən sonra poeziyamızda yeganə dəst-xətt sahibi olan böyük Şaiq Vəlidən gedir. O, çağdaş poeziyamızda bütün varlığı və həyat tərzi ilə hər kəsdən seçilən və üstün olan bir şair idi. Şair sözünün ehtiva elədiyi mənanı və məzmunu yazdıqlarında və ömürlüyündə yüzə-yüz əks etdirən bir zat idi Şaiq Vəli.

Heç kimə bənzəmirdi, heç kimin ona bənzəməyə qüdrəti çatmazdı. Hər hərəkəti, hətta sükutu belə şairanəydi Şaiq Vəlinin. Allah ona kimsəyə vermədiyi bir istedad bəxş eləmişdi. O boyda istedadı daşımaq çox çətin, çox ağır, mən deyərdim ki, zülüm bir iş idi…

Yaxın dostluğumuzdan dolayı çox ünsiyyətdə olurduq. Özü qədər amansız və mərhəmətli biri yoxuydu. Sonuncu qəpiyi belə cibinə yük olurdu – dünya malı onun nəzərində toz zərrəciyi belə deyildi. Dərvişiydi. İbadət etməyən mömin idi. Əməlləri ibadətiydi. Şeirlərini Tanrıya dualar edirmiş kimi yazırdı.

Məhəmməd Astanbəylinin şeirlərinin vurğunuydu. Məhəmmədin “Bu iki gözümlə gördüm güllərin solduğunu…” misrasını şedevr adlandırırdı. “Siz belə şeyləri bilməzsiniz” – deyirdi…

Düşüncələri, qəanaətləri bəşəriydi. Amma kosmopolit deyildi.

Milliyətçiydi, amma kütləyə qoşulmağı sevməzdi.

Arada aldanırdı, yanılırdı – bu onun şairliyindən doğurdu.

İnadkar olduğu qədər də etirafcıl idi.

Həqiqətdən vaz keçməzdi heç zaman. Onun öz həqiqətləri vardı…

Həddən ziyadə sədaqətliydi dostlarına qarşı. Dost yolunda başından keçməyi bacaranların az qala sonuncusuydu. Qorxmaz və cəsarətliydi, aqibətini düşünənlərdən deyildi. Onu tanıyanların hamısı bunun dəfələrlə şahidi olmuşdu.

Ərk eləməyi xoşlayardı, kimsə ona ərk eləyəndə bundan zövq alardı.

Qapısı hamının üzünə açıq idi. Dostları çoxuydu, amma Umud Rəhimoğlundan yoxuydu: “Umud Rəhimoğlu yada düşmür, Umud Rəhimoğlu görünür!” yazırdı…

Ağıllı adamıydı, amma ağıl verməkdən xoşu gəlməzdi.

Zəhmli olduğu qədər də kövrək idi. Heç nəyə laqeyd qala bilmirdi. Kiminsə haqqı yeyilən yerdə susa bilmirdi. Gözləmə mövqeyindən zəndeyi-zəhləsi gedirdi. Yalan danışmazdı. Danəndə bir zatıydı. Hikmətli sözlər söyləyərdi.

Hansı məclisə düşərdisə, özündən asılı olmayaraq diqqət mərkəzinə keçərdi. Təpədən-dırnağacan səmimiyyət mücəssəməsiydi. Sadəliyi sevərdi…

İdarə olunacaq biri deyildi. İdarə eləməkdən də xoşu gəlməzdi. Azadlıq divanəsiydi – azad adamıydı. Kimsənin azadlığına toxunmazdı.

Arif adamların sevgisini, sayğısını qazanmışdı. Amma bu məqsədli deyildi. O, bunun üçün çalışmırdı heç vaxt.

“Olduğu kimi görünənlərdən, göründüyü kimi olanlardan” idi Şaiq Vəli. Dünyaya “Bir ulu eşq ilə” gəlmişdi, “Gözü sürməli yollar”ın yolçusuydu,

“Göyərən dəndən sərxoş” idi, “Üzü-gözü yarpaqlardan işıqlı”ydı, “Yaşıl gözlərindən cam daşır”dı…

Və günlərin bir günü “Olacaqlar olacaqlar…” dedi və son nəfəsini də sözə əmanət eləyib “Sonun sonu əzələ” varıb getdi.

Ölmədi, həmişə ruhlarına and içdiyi cüt göyərçinlərinin – Ülvinin və Pərvizin yanınaca qondu...