Qatillərini adbaad tanıyıram...

Rəbiqə Nazimqızı Mövluddan yazdı

- Dünən yuxuma gəlmişdi.

- Qəribədir, bu gün bir neçə nəfər onu yuxuda görüb.

- Görəsən, onun yuxularında kim var, nə var?

(rəfiqəmlə söhbətdən)

Oğlum, başlaya bilmirəm, heç cür bacarmıram. Dörd il əvvəl yazdığım yazını qarşıma qoyub fikirləşirəm ki, nəyi dəyişmək, nəyi çıxarmaq, nəyi əlavə eləmək olar. Bu mənim üslubum deyil, tərzim deyil. Köhnə yazılarını yenidən işləyən adamlara bir az qəribə yanaşıram, illah da yazmalısanmı? Amma illah da yazmalıyam. Bacarmıram, amma indi lazımdı, sənin üçün yox, özüm üçün lazımdı. Xilas olmaq üçün lazımdı. Yaşatmaq üçün yox, bəlkə də, yaşamaq üçün lazımdı...

Daha sözlərimlə səni ağlada bilməyəcəyəm. Saxta bir laqeydliklə mətni inboksuna atıb, sonra həyəcanla cavab gözləməyin mənası yoxdur. Həm də ona görə ki, Feysbuk profilin bağlıdır. E-mailini bilmirəm, bilməyimə ehtiyac olmayıb. İndi heç yoxdur.

Oğlum, qırıq-qırıq xatirələri toplaya bilmirəm, tarixləri unutmuşam, yadıma düşmür ki, hansı əvvəl olub, hansı sonra. Dostum Pərviz Cəbrayıl demişkən, “yabı kimi” unutmuşam. Otaqda olsan, köməyə çağırardım, qonşu masadakı kompüterindən aralanıb, stulunu yaxına çəkərdin, köhnə günlərdə olduğu kimi, işgüzar görkəm alıb qıyılmış gözlərini ekrana pərçimlərdin. Ya elə bu yerdəcə deyərdin ki, ay Rəbiqə, - bu məqamda Rebekka deməzdin yəqin, - əlli ilin jurnalistisən, redaktorusan, bilmirsən ki, gözləri ekrana pərçimləmək olmur, heç olmasa, nəzərlərini yaz. Ya bəlkə, bütün cümlələrimi dəyişərdin, haqqın da çatardı, deyərdin ki, Rebekka, məndən yazmırsan bəyəm, məni məndən yaxşı yazmayacaqsan ki, çəkil görüm, özüm indi elə bir şedevr yaradım ki, oxuyanda adamın tükləri biz-biz dursun. Düz də deyərdin, hər şeyi daha çox şişirtməyi, rəngləri tündləşdirməyi kim bacarır ki sənin kimi?

Amma söhbətin bu yerində səni saxlaya bilərdım, oğlum, deyərdim, mən də bilirəm axı, hər şeyi bilirəm. Sənin necə hönkürtüylə ağladığını görmüşəm, necə qəhqəhəylə güldüyünü görmüşəm, necə ağrıyla düşündüyünü görmüşəm. Mən axı sənin qatillərini adbaad tanıyıram. Tək mən tanımıram ki. O əzablarla bütün dostların, tanışların, həmkarların tanışdır. Hərəsində bir qəlpə xatirəsi var – vaxtından tez ağaran saçlarda, qırışan üzlərdə, göz bəbəklərinin dərinliyində. Hamımızın içərimizdə saat mexanizmli partlayıcı qoyulub - kiminsə ciyərinə, kiminsə ürəyinə, beyninə, böyrəyinə....

Yox, qadan alım, məni düz başa düşmədin, adam ölər də. Dünyanı tutub durası deyilik ki. Amma yaşayıb ölər. Atıb getməz. Adam heç olmasa, gedəndən sonra qapını arxasınca örtər. Sən az qala arxanca cığır açırsan. Beynimizdə, könlümüzdə...

Ömrüm, vallah, başqa şeylər yazmaq istəyirəm, ağlamaq istəyirəm, ətəyindən yapışıb soruşmaq, suçlamaq, söymək, az qala qarğışlamaq istəyirəm səni. Bağışlaya bilmirəm. “Mənim oğlum belə eləməməliydi” ağrısını sən hardan tanıyasan axı? Anana oxşadığımı tez-tez deyirdin, mən də səni kiməsə bənzədirdim, adını demirəm, desəm də, nə faydası. Yoxsan. Səni diri istəyirəm, sağ istəyirəm. Səni ağladıb diriltmək mümkün deyil. İndi sərt danışmağın, danlamağın, ya sevib-oxşamağın, tərifləməyin nə mənası? Ümumiyyətlə, hər şeyin mənası qaçıb, dadını demirəm...

Sənin də vicdanın yoxdur. Niyə çıxıb demirsən ki, saxla bu biabırçılığı, heç sənin imzana yaraşdırmıram. Yox, belə deməzdin sən, üzümə baxıb qorxa-qorxa deyərdin ki, elə bil, bir balaca alınmır. Məsələn, gülümsərdin, əlini yelləyib qəfil yerindən durardın ki: “Dur e, dur gedək xəngəlləyək, sənə maraqlı hekayələr danışacağam”. Mən də kompüteri bağlayardım, vallah, bir də bu talesiz yazını yazmağa heç başlamazdım...